De Italiaanse infinitief

Wat is de infinitief (infinito) in het Italiaans?

De Italiaanse infinitief (modo infinito) vormt de basis van een werkwoord.  

Heb je een vraag?

Volg online taallessen met een professionele leraar

1. Native en geverifieerde leraren
2. Gratis proefles
3. Inclusief lesmateriaal

Simone M.

HUGUES JPM P.

Magda G.

Delia C.

Eleonore G.

Nicola D.

Gioele P.

Elena P.

CARLA D.

Matilde M.

Schrijf je gratis in

Het gebruik van de infinitief in het Italiaans

Voor Italiaanse sprekers specificeert de infinitief het volgende: 

• de actie die het werkwoord beschrijft; 
• de specifieke vervoeging waar het werkwoord toe behoort. 

Hoe een infinitief vervoegen in het Italiaans

De belangrijkste eigenaardigheid van de Italiaanse infinitief is de afwezigheid van personen als je werkwoorden vervoegt. Dit gebeurt zowel in het enkelvoud als het meervoud.

Hierdoor heeft de infinitief een onpersoonlijke functie. Er zijn drie categorieën hoofdvervoegingen:

Tijden van de infinitief

De infinito heeft twee hoofdzakelijke tijden, tegenwoordige tijd en verleden tijd. 

1. De infinitief in tegenwoordige tijd (infinito presente) is de basis, onaangepaste vorm van de werkwoorden eindigend op -are, -ere of -ire;

2. De infinitief in verleden tijd (infinito passato) wordt gevormd met behulp van een hulpwerkwoord (essere of avere) en een voltooid deelwoord van het specifieke werkwoord (bijvoorbeeld [hulpwerkwoord] + [voltooid deelwoord]) 

Infinitief verleden tijd: de keuze van het hulpwerkwoord

De Italiaanse infinito passato kiest het hulpwerkwoord door de aard van het werkwoord of regels van de context: 

• avere (hebben), voor de actieve zinnen en de transitieve werkwoorden; 
• essere (zijn), voor de passieve zinnen en voor voornaamwoordelijke en onpersoonlijke werkwoorden.

Hieronder staan een aantal werkwoorden vermeld die zowel in actieve als in passieve zinnen voor kunnen komen.

Hoe de Italiaanse infinitief gebruiken

De infinitief kan een nominale en verbale waarde hebben. 

Onafhankelijke clausules 

In de hoofdclausule kan de infinitief het volgende uitdrukken: 

• een bestelling of een verbod voor iedereen: bijvoorbeeld Non fumare! (Rook niet!);
• een twijfel of verlangen in vragende of benadrukte zinnen: bijvoorbeeld Che fare? (Wat moet er gebeuren?).

Afhankelijke clausules

Dit komt vaak voor in impliciete zinnen om verschillende boodschappen over te brengen. Dit kan enkel door gebruik te maken van de subjunctieve modus.

De infinitief in de tegenwoordige tijd specificeren normaal gesproken een tijdelijke relatie tussen zinnen. De infinitief in de verleden tijd benadrukt juist een bestaande relatie. 

In de volgende tabel kun je voorbeelden vinden van afhankelijke clausules waar de infinitief in voor komt.